ΙΜΒΡΟΣ 2

Εικόνα 1

Βρισκόμαστε στην περιοχή της απόκοσμης και από πάσης απόψεως αδικημένης Ίμβρου. Στο προηγούμενο φύλλο μας αναφερθήκαμε στις πρώτες μας εντυπώσεις από την άφιξή μας σ’ αυτό  το μελαγχολικό νησί του Βορείου Αιγαίου, όπου ο Έλληνας, αντίθετα με όλη την υπόλοιπη τουρκική επικράτεια, αισθάνεται ένα σφίξιμο στην ψυχή του. Το σφίξιμο αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στην εμφαντική, απροκάλυπτη και επίμονη προσπάθεια του τουρκικού μηχανισμού να πιστοποιήσει την κυριαρχία του σ’ αυτό το μικρό και άγονο νησάκι. Πολύ μεγαλύτερος αριθμός σημαιών και εθνικών συμβόλων από ότι σε άλλες παραμεθόριες περιοχές της Τουρκίας, φανερή προσπάθεια υποβάθμισης κυρίως των θρησκευτικών ελληνικών μνημείων και τέλος ένας υπερβολικός αριθμός στρατιωτικών εγκαταστάσεων, οι κινήσεις των οποίων σου δημιουργούν την εντύπωση πως από στιγμή σε στιγμή επίκειται απόβαση εισβολέων.

Εικόνα 2

Γίναμε μάρτυρες κωμικοτραγικών σκηνών σε μία απόμερη βραχώδη ακρογιαλιά, στην οποία δεκάδες πάνοπλοι στρατιώτες ενός φυλακίου, οχυρωμένοι πίσω από αραδιασμένους σάκους με άμμο, ήταν με το δάχτυλο στη σκανδάλη λες και από στιγμή σε στιγμή θα φαίνονταν από μακριά οι προπομποί του ελληνικού στόλου. Μου ήλθαν γέλια με όσα έβλεπα και προσπάθησα να κάνω μια μικρή στάση. Οι προθέσεις μου όμως για λαθραία φωτογράφηση μέσα από τα τζάμια του αυτοκινήτου απετράπησαν από τις σφυρίχτρες των φρουρών και τα σήματα τους για γρήγορη αποχώρηση. Έτσι συνέχισα την περιπλάνησή μου στο άχρωμο και γυμνό τοπίο της Ίμβρου αναπολώντας με γέλιο κάποιες ανάλογες κωμικές στρατιωτικές σκηνές στην Ελλάδα, που χαράχτηκαν στη μνήμη μου από τότε που υπηρετούσα τη θητεία μου στη Ρόδο (πριν αρκετές δεκαετίες βέβαια).

Εικόνα 3

Στην σύγχρονη Ίμβρο οι αστείες αυτές (εκτός τόπου και χρόνου) εικόνες, που γίνονται ανά πάσα στιγμή αντιληπτές από τους ξένους επισκέπτες του νησιού, επιβεβαιώνουν ως ένα βαθμό τις εν Ελλάδι κυκλοφορούσες φήμες για την συμπεριφορά των Τούρκων προς τις μειονότητες. Ας δούμε όμως εν συντομία πως διαμορφώθηκε αυτό το κλίμα στην Ίμβρο μετά τις ιστορικές εξελίξεις του τελευταίου αιώνα.
Όπως γνωρίζουμε, το 1923, από τη συμφωνία της Λοζάνης περί ανταλλαγής πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας εξαιρέθηκαν οι περιοχές της Δυτικής Θράκης από Ελληνικής πλευράς και οι περιοχές Κωνσταντινούπολης, Πριγκιπονήσων, Ίμβρου και Τενέδου από Τουρκικής πλευράς. Οι εκεί δηλαδή ελληνικοί και τουρκικοί πληθυσμοί δεν μετακινήθηκαν σε πρώτη τουλάχιστον φάση. Αργότερα και κατά τη διάρκεια κρίσεων στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, οι περισσότεροι από τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης αλλά και των νησιών, που προαναφέραμε, αναγκάσθηκαν να μετακομίσουν στην Ελλάδα, εγκαταλείποντας ή πουλώντας τις περιουσίες τους.

Εικόνα 4

Βέβαια θα πρέπει να ομολογήσουμε, αντικειμενικά κρίνοντας τα πράγματα, πως η συμπεριφορά τόσο της Ελλάδος όσο και της Τουρκίας στις μειονότητες Τούρκων και Ελλήνων, που αντίστοιχα ζούσαν στην επικράτειά τους δεν ήταν η ιδανικότερη. Τόσο οι Τούρκοι της Θράκης, όσο και οι Έλληνες της Πόλης και των νησιών Ίμβρου και Τενέδου μετά το 1925 δεν απολάμβαναν την ίση αντιμετώπιση, που επιμόνως επιθυμούν να διακηρύσσουν στρουθοκαμηλίζοντας τα δύο κράτη. Από αυτή την κατάσταση, που επικρατεί για έναν σχεδόν αιώνα (τείνουσα ευτυχώς στις μέρες μας σε σταδιακή βελτίωση) περισσότερο ζημιωμένες ήταν οι μειονότητες των Ελλήνων για τον απλούστατο λόγο ότι ανήκαν κατά κανόνα στις οικονομικά και πολιτιστικά ανώτερες κοινωνικές τάξεις αντίθετα με τις εν Ελλάδι τουρκικές μειονότητες, που εδώ και αιώνες, δεν έχουν κάνει σημαντικά βήματα κοινωνικής και οικονομικής προόδου για πολλούς και διάφορους λόγους.
Γι’ αυτά όμως όλα θα επανέλθουμε συνεχίζοντας στην επόμενη ανάρτησή μας.

Αλέξανδρος Καλέμης

 

ΛΕΖΑΝΤΕΣ

Εικόνα 1

Εγκαταλειμμένο και ερειπωμένο ελληνικό σχολείο σε χωριό της Ίμβρου (Γρίδια). Η άνιση μεταχείριση των Ελλήνων Ιμβρίων από το Τουρκικό κράτος τους έχει οδηγήσει εδώ και λίγες δεκαετίες σε ομαδικό εκπατρισμό.

Εικόνα 2

Στις φωτογραφίες μας ένα από τα ελάχιστα ξωκλήσια, που καταφέραμε να βρούμε ξεκλείδωτο. Κι αυτό ίσως γιατί βρίσκεται σε μία περιοχή απρόσιτη για συνήθη οχήματα.

Εικόνα 3

Ελάχιστα είναι τα καλοσυντηρημένα ελληνικά σπίτια που έχουν εναπομείνει πια στα ελληνικά χωριά της Ίμβρου.
 

Εικόνα 4  

Τα περισσότερα χωριά της Ίμβρου βρίσκονται χτισμένα σε υψώματα στο εσωτερικό του νησιού κατά μήκος του δρόμου, που το διασχίζει από ανατολικά προς τα δυτικά.

 

ΙΜΒΡΟΣ 1

Εικόνα 1

Για σχεδόν μία δεκαετία έχουμε περιοδεύσει ολόκληρη σχεδόν την Τουρκία χωρίς μέχρι τώρα να έχουμε διακρίνει (φανερά τουλάχιστον) τα σημάδια εσκεμμένης υποβάθμισης μίας περιοχής κατοικημένης από ελληνικές μειονότητες. Βέβαια θα πρέπει να τονίσουμε πως πέραν της Κωνσταντινούπολης και των Πριγκιπονήσων, όπου επικρατεί μια έντονη αστική ατμόσφαιρα, αντίθετη εκ των πραγμάτων σε τέτοιου είδους διακρίσεις, δεν υπάρχουν στη σύγχρονη Τουρκία άλλες περιοχές με μεγάλη ελληνική παρουσία.

Εικόνα 2

Μη μπορώντας λοιπόν να διακρίνουμε τον τρόπο ζωής των 1100-1500 Ελλήνων που ζουν σήμερα διασκορπισμένοι σε διάφορες συνοικίες της αχανούς Κωνσταντινούπολης των 15.000.000 κατοίκων δεν είχαμε σχηματίσει άποψη για την επίσημη τουρκική συμπεριφορά στις μειονότητες. Με το δεδομένο δε της φιλικότατης αντιμετώπισής μας σε οποιαδήποτε γωνιά του τουρκικού κράτους ταξιδέψαμε, είχαμε φθάσει στο σημείο να ισχυριζόμαστε γραπτά και προφορικά και μάλιστα με ακλόνητα επιχειρήματα, για την πλήρη μεταστροφή των τουρκικών αισθημάτων προς τους Έλληνες.

Εικόνα 3

Ο πρώτος (και ο μόνος μέχρι σήμερα) κλονισμός των προαναφερθεισών απόψεών μας ήλθε με την επίσκεψή μας στην Ίμβρο το Καλοκαίρι, που μας πέρασε. Η πρώτη εντύπωση γι’ αυτό που θα συναντούσαμε ήλθε με τη χαμογελαστή απάντηση ενός Τούρκου ξενοδόχου στο Τσανάκαλε (Δαρδανέλια), στην ερώτησή μας για την τουριστική υποδομή του νησιού. «Τουρισμός και Ίμβρος…» μας είπε «…είναι ένας πολύ αστείος συνδυασμός» .

Η δεύτερη εντύπωση ήλθε όταν φθάσαμε στο Καμπάνταε για να πάρουμε το φεριμπότ, που θα μας μετέφερε στο νησί. Δύο άθλια πανάρχαια ανοιχτά οχηματαγωγά εκτελούν 5-7 φορές ημερησίως το δρομολόγιο Καμπάνταε-Ίμβρου (Κονσέαντα), που διαρκεί 2 περίπου βασανιστικές ώρες. Η εικόνα αυτών των πλοίων ήταν η εντελώς αντίθετη αυτής των υπερσύγχρονων οχηματαγωγών με τα οποία ταξιδέψαμε σε άλλες θαλάσσιες περιοχές της Τουρκίας.

Εικόνα 4

Στο Καμπάνταε διαπιστώσαμε πως οι περισσότεροι από τους συνεπιβάτες μας ήταν Έλληνες Ίμβριοι, οι οποίοι εδώ και αρκετά χρόνια κατοικούν στην Ελλάδα επισκεπτόμενοι τη γενέτειρά τους μερικές μέρες μόνο κάθε χρόνο. Τα περισσότερα οχήματα στο φέριμπότ είχαν ελληνικές πινακίδες. 

Πλησιάζοντας τις ακτές της Ίμβρου ο ταξιδιώτης διαπιστώνει σταδιακά τη μελαγχολική ατμόσφαιρα, που θα συναντήσει στο νησί. Άγονοι πετρώδεις λόφοι, ακρογιαλιές με σκουρόχρωμες πέτρες και άμμο και ερειπωμένοι οικισμοί απομακρυσμένοι κατά κανόνα από τη θάλασσα, σε τίποτε δεν μπορούν να θυμίσουν κοσμοπολίτικο αιγαιοπελαγίτικο νησί.

Εικόνα 5

Γύρω από το λιμάνι, που αράζει το οχηματαγωγό, υπάρχουν ελάχιστα οικοδομήματα και ένα δύο μόνο φτωχικά καφενεία για την εξυπηρέτηση των ταξιδιωτών. Από το λιμάνι ξεκινά και ο μόνος δρόμος, που οδηγεί προς το μεγαλύτερο χωριό της Ίμβρου την Παναγιά (Κονσέαντα). Το χωριό αυτό, χτισμένο σχεδόν στην κορυφή ενός από τους άγονους λόφους, είναι και η πρωτεύουσα του νησιού. Βρίσκεται 2-3 χλμ. Β.Δ. του λιμανιού και 1,5 χλμ. νότια του Καλέκιοϋ (Κάστρου). Το Κάστρο είναι μία σχεδόν έρημη παραθαλάσσια περιοχή, η οποία επιλέχθηκε για να κατασκευαστεί και η μόνη σχετικά αξιόλογη ξενοδοχειακή μονάδα της Ίμβρου. Στο ξενοδοχείο αυτό διαμείναμε κι εμείς. Σε όλη την απόσταση Παναγιάς – Κάστρου το μόνο αξιοθέατο, που μπορεί να δει κανείς είναι οι τεράστιες στρατιωτικές εγκαταστάσεις, τα ταγκς που μετακινούνται ανάμεσα σε κοπάδια από αιγοπρόβατα, οι ελάχιστοι θάμνοι σε ακαλλιέργητα χωράφια και το ξενοδοχείο δίπλα στη θάλασσα με τη πισίνα του να φαντάζει σαν κάτι τελείως ξένο  στην όλη σύνθεση.

Στο λόφο πάνω από το ξενοδοχείο δεσπόζουν τα ερείπια ενός βυζαντινού κάστρου (εξ ου και το όνομα). Στην περιοχή του κάστρου ανακαλύψαμε και ένα εκκλησάκι, το οποίο έχει μετατραπεί σε αποθήκη αγροικίας, δείγμα υποτίμησης του θρησκευτικού συναισθήματος της πλειονότητας των κατοίκων του νησιού (ή όσων απέμειναν) που είναι χριστιανοί. Γι’ αυτά όμως όλα θα επανέλθουμε στην επόμενη ανάρτησή μας.   

Αλέξανδρος Καλέμης

  

ΛΕΖΑΝΤΕΣ

Εικόνα 1   

Όσο πλησιάζει το παμπάλαιο επιβατικό οχηματαγωγό στις ακτές της Ίμβρου, ο επισκέπτης συνειδητοποιεί σταδιακά τη μελαγχολική ατμόσφαιρα που θα συναντήσει. Τα γυμνά βουνά και οι γκρίζες ακρογιαλιές δεν παραπέμπουν με κανένα τρόπο σε αιγαιοπελαγίτικο νησί.

Εικόνα 2    

Η μοναδική αξιόλογη ξενοδοχειακή μονάδα της Ίμβρου (το κόκκινο κτίριο δίπλα στη θάλασσα στο δεξιό άκρο της φωτογραφίας) βρίσκεται σε μία ερημική περιοχή ανάμεσα σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Στο βάθος διακρίνεται ο διάδρομος του στρατιωτικού αεροδρομίου .

Εικόνα 3

Η περιοχή του Κάστρου έχει πάρει το όνομά της από ερείπια του βυζαντινού κάστρου που δέσποζε κάποτε στην κορυφή του λόφου.

Εικόνα 4

Το μικρό εκκλησάκι που ανακαλύψαμε στην κορυφή του λόφου του κάστρου έχει μεταβληθεί σε αποθήκη αγροικίας. Παραμένει κλειδωμένο.

Εικόνα 5    

Βρύση με ελληνική επιγραφή σε οικισμό της Ίμβρου.

ΑΛΑΤΣΑΤΑ

Εικόνα 1

Τα Αλάτσατα είναι ένα ακόμη γραφικό ελληνικό χωριό, το οποίο διατηρώντας μέχρι και σήμερα τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του, αποτελεί μία από τις πολλές πηγές τουριστικών εσόδων του Τουρκικού κράτους. Τα Αλάτσατα χτισμένα λίγα χιλιόμετρα από τις νότιες παραλίες της χερσονήσου της Ερυθραίας, βρίσκονται αρκετά κοντά στο Τσεσμέ και συνδέονται με την προτελευταία έξοδο του αυτοκινητόδρομου Σμύρνης-Τσεσμε.

Η γοητεία του χωριού οφείλεται αποκλειστικά στο απώτερο αλλά και πρόσφατο ελληνικό παρελθόν του. Ειδικά το κέντρο του και η περιοχή γύρω από το ναό της Παναγίας της Αλατσατιανής, που σήμερα λειτουργεί ως τζαμί, παρουσιάζουν έντονο τουριστικό ενδιαφέρον λόγω των καλαίσθητων παλιών ελληνικών οικοδομημάτων, που έχουν επαρκώς συντηρηθεί και ανακαινιστεί από τους νέους ιδιοκτήτες τους.

Εικόνα 2

Μέχρι το 1922, όπως προανέφερα, το χωριό κατοικούταν στη συντριπτική πλειοψηφία από Έλληνες. Μετά τα τραγικά γεγονότα εκείνης της χρονιάς και την εν συνεχεία συμφωνία για την πληθυσμιακή ανταλλαγή θρησκευτικών μειονοτήτων μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, οι Έλληνες από τα Αλάτσατα ήλθαν στην Ελλάδα (μερικοί από αυτούς και στην Εύβοια). Στα Αλάτσατα οδηγήθηκαν αρχικά προς εγκατάσταση μουσουλμάνοι από τη Βοσνία αλλά και από περιοχές της Μακεδονίας. Με το πέρασμα των χρόνων και την εισοδηματική βελτίωση των κατοίκων της Σμύρνης, τα Αλάτσατα επιλέχθηκαν ως ο ιδανικός τόπος αγοράς εξοχικών κατοικιών. Όταν ο τουρισμός άρχισε να αναπτύσσεται στην Τουρκία και οι Τούρκοι ανακάλυψαν τα οικονομικά οφέλη, που προκύπτουν από αυτή τη σύγχρονη βιομηχανία, οι νέοι ιδιοκτήτες των παλιών ελληνικών σπιτιών στα Αλάτσατα άρχισαν να τα μετατρέπουν σε ταβέρνες, εστιατόρια και ξενώνες, δημιουργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο προσοδοφόρες επιχειρήσεις. Σιγά-σιγά όλα τα σπίτια αγοράσθηκαν από Τούρκους επενδυτές με αποτέλεσμα να πλουτίσουν οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες τους.

Εικόνα 3

Για να προσεγγίσει ο εποχούμενος επισκέπτης το κέντρο των Αλάτσατων υποχρεούται να αφήσει το όχημά του σε ειδικούς χώρους στάθμευσης στην είσοδο του χωριού. Βαδίζοντας στους πανέμορφους πλακόστρωτους πεζόδρομους είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε από τη μια μεριά τα καλαίσθητα πετρόχτιστα ελληνικά σπίτια με τους χαρακτηριστικούς εξώστες και από την άλλη το απερίγραπτο κιτς των τουριστικών επιχειρηματιών, οι οποίοι έχουν μετατρέψει αυτά τα σπίτια σε κακόγουστα κέντρα διασκέδασης και ταβέρνες με αλλοπρόσαλλες διακοσμήσεις. Ακόμη και κινέζικα φαναράκια έχουν βάλει οι αθεόφοβοι.    

Εικόνα 4

Στο ναό της Παναγίας της Αλατσατιανής ξεχωρίζει το περίτεχνο μαρμάρινο τέμπλο, η κατασκευή του οποίου ολοκληρώθηκε το 1874, όπως μας πληροφορεί μικρή εντοιχισμένη επιγραφή. Είναι έργο του μαρμαρογλύπτη Ιωάννη Χαλεπά πατέρα του γνωστού μας Γιαννούλη Χαλεπά. Δυστυχώς όταν ο ναός μετατράπηκε σε τζαμί υπέστη αρκετές καταστροφές λόγω των τυπικών διαφορών, που υπάρχουν μεταξύ των δύο θρησκειών. Οι αγιογραφίες καταστράφηκαν και σοβατιστήκαν, τα διάφορα χριστιανικά σύμβολα εξαφανίστηκαν και τα χερουβείμ του μαρμάρινου τέμπλου αποκεφαλίστηκαν. Έτσι μόνο το μαρμάρινο τέμπλο και η εξωτερική δομή του ναού της Παναγίας έχουν μείνει για να θυμίζουν το παρελθόν του ναού.

Εικόνα 5

Βλέποντας με θλίψη την σημερινή εικόνα ενός πάλαι ποτέ περίλαμπρου χριστιανικού ναού σε μία περιοχή που θέλει να θεωρείται τουριστική, αναλογίστηκα πως η καταστροφή αλλά και η μετατροπή των χώρων λατρείας μιας κοινωνίας από μία άλλη, ως επίδειξη ισχύος και μόνο, φανερώνει βαρβαρότητα και δε συνάδει με την εικόνα λαών που επιθυμούν να θεωρούνται πολιτισμένοι και σύγχρονοι.

Αυτό όμως το κεφάλαιο θα το αναπτύξουμε καλλίτερα από την επόμενη ανάρτησή μας περιοδεύοντας στο μελαγχολικό νησί της Ίμβρου.

Αλέξανδρος Καλέμης

ΛΕΖΑΝΤΕΣ

Εικόνα 1

Στα Αλάτσατα τα όμορφα παλιά ελληνικά οικοδομήματα έχουν μετατραπεί σήμερα, ως επί το πλείστον, σε ξενώνες και ταβέρνες με αλλοπρόσαλλες διακοσμήσεις. Πλαστικές σημαιούλες, κακόγουστα γκράφιτι, ακόμη και κόκκινα κινέζικα φαναράκια.

Εικόνα 2

Διασχίζοντας τα πλακόστρωτα σοκάκια των Αλάτσατων, μπορεί ο επισκέπτης να πάρει μία ιδέα του πρόσφατου ελληνικού παρελθόντος του χωριού, αρκεί φυσικά να παραβλέψει τις σύγχρονες διακοσμήσεις.

Εικόνα 3

Ο ναός της Παναγίας της Αλατσατιανής λειτουργεί σήμερα ως τζαμί. Στα τζάμια της κλειδωμένης πόρτας του ναού υπάρχει γραμμένο το κινητό τηλέφωνο του ιμάμη για όσους θέλουν να επισκεφθούν το εσωτερικό του.

   

Εικόνα 4 

Το υπέροχο μαρμάρινο τέμπλο του ναού είναι κατασκευασμένο το 1874 από το μαρμαρογλύπτη Ιωάννη Χαλεπά πατέρα του γνωστού μας Γιαννούλη Χαλεπά.

Εικόνα 5

Τούρκοι μουσουλμάνοι από τα Αλάτσατα περιμένουν την ώρα της απογευματινής προσευχής έξω από τον πάλαι ποτέ ναό της Παναγίας της Αλατσατιανής.

ΤΣΕΣΜΕ

Εικόνα 1

Βρισκόμαστε πάντα στην ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης περιοδεύοντας στη χερσόνησο της Ερυθραίας. Η περιοχή όπως έχουμε προαναφέρει, λόγω της έντονης και διαρκούς ελληνικής παρουσίας για σχεδόν τρεις χιλιετίες, προβάλει ακόμη το λαμπρό παρελθόν της παρά τις έντονες διαμορφώσεις, που έχει υποστεί κατά τον περασμένο αιώνα. Για να ολοκληρώσει κάποιος αυτή την περιοδεία με αφετηρία και τέρμα του το κέντρο της άχρωμης σύγχρονης Σμύρνης χρειάζεται να διανύσει περίπου 250 χλμ. σε ένα γενικά πολύ καλό οδικό δίκτυο, που έχει σαν κεντρικό άξονα έναν υπερσύγχρονο αυτοκινητόδρομο 80 χλμ. ο οποίος συνδέει τη Σμύρνη με το Τσεσμέ. Σ’  αυτή την όμορφη τουριστική πολιτειούλα, που έχει σαν φόντο της το Αιγαίο και τη Χίο, θα αναφερθούμε σήμερα.

Εικόνα 2

Το Τσεσμέ πριν από το 1922 κατοικούταν σχεδόν αποκλειστικά από Έλληνες και ονομαζόταν Κρήνη. Κατά την εποχή της μεγάλης ακμής των πόλεων της Ιωνίας ή Κρήνη ως φαίνεται από τα μνημεία του παρελθόντος της δεν είχε κάποια έντονη παρουσία. Αντίθετα μεγάλη αίγλη είχαν οι γύρω από αυτή πόλεις όπως οι Ερυθρές, οι Κλαζομενές κ.α. Τα μνημεία, που διατηρούνται μέχρι σήμερα, φανερώνουν πως η μικρή αυτή πόλη υπήρχε κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής περιόδου και εντεύθεν. Σημαντικότερο από αυτά τα μνημεία είναι μία οχύρωση των Γενοβέζων χτισμένη τον 14^ο αι. Το μικρό αυτό κάστρο ενισχύθηκε και βελτιώθηκε αργότερα από τους Οθωμανούς.

Εικόνα 3

Από την εποχή της κτίσεώς της μέχρι και σήμερα η Κρήνη (Τσεσμέ) είναι η ιδανικότερη αφετηρία της θαλάσσιας διάβασης Χίου – Ιωνίας. Η Χίος απέχει από το Τσεσμέ λίγα μόλις μίλια και η όμορφη πρωτεύουσα του παραμεθόριου νησιού μας φαίνεται πεντακάθαρα από την παραλία του Τσεσμέ. Το ταξίδι των φέρυμπωτ, που εκτελούν την συγκοινωνία Χίου – Τσεσμέ 3-4 φορές την ημέρα, δεν διαρκεί περισσότερο από μισή ώρα έως 40 λεπτά. Το κόμιστρο όμως σε αντίθεση με τις υπόλοιπες εσωτερικές συγκοινωνίες της Τουρκίας θεωρείται πανάκριβο, αφού για δύο άτομα με ένα αυτοκίνητο απαιτούνται περίπου 100 ευρώ.

Εικόνα 4

Το Τσεσμέ λόγω της θέσης του έχει καταστεί σήμερα μια θορυβώδης κοσμοπολίτικη τουριστική πόλη, όπως το Κουσάντασι. Με δεδομένο όμως ότι η έκτασή του και το μήκος της παραλίας του είναι σαφώς μικρότερη του Κουσάντασι, παρατηρείται μία ασφυκτική συγκέντρωση αυτοκινήτων, που καθιστούν αδιανόητο το παρκάρισμα στους δρόμους της παραλίας και της αγοράς. Παρατηρήσαμε επίσης μεγάλη ανεπάρκεια χώρων πληρωμένης στάθμευσης αυτοκινήτων. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η συνεχής λειτουργία 3-4 γερανών της τροχαίας, που διαρκώς μεταφέρουν σταθμευμένα αυτοκίνητα εισπράττοντας φυσικά και τα ανάλογα πρόστιμα από τους ιδιοκτήτες τους. Μέσα σε μισή ώρα παρακολουθήσαμε την μεταφορά 5 τουλάχιστον παρανόμως σταθμευμένων αυτοκινήτων.

Εικόνα 5

Υπό αυτές τις κυκλοφοριακές συνθήκες δυσκολευτήκαμε αρκετά να προσεγγίσουμε και να καταφέρουμε να φωτογραφήσουμε τον περικαλλή ναό του Αγίου Χαραλάμπους, που δέσποζε κάποτε της ελληνικής Κρήνης και αποτελούσε το χώρο λατρείας των χριστιανών της. Όταν τελικά τα καταφέραμε κυριευτήκαμε από αισθήματα θλίψης, βλέποντας πως ο ναός έχει μετατραπεί σήμερα σε γκαλερί. Οι εκτιθέμενοι προς θέαση και πώληση ζωγραφικοί πίνακες είχαν κατακλύσει ακόμη και το χώρο που κάποτε ήταν ο Ιερό του ναού. Η περίεργη αυτή συνύπαρξη αγιογραφιών και μοντέρνων πινάκων ανάμεσα στις κολώνες και στους χώρους ενός ναού δεν είναι το καλλίτερο θέαμα για έναν Έλληνα και Χριστιανό. Αυτές οι περιπτώσεις συγκαταλέγονται ίσως μεταξύ των θεμάτων, που θα έπρεπε να εξετάσουν καλλίτερα οι γείτονές μας εν όψει της πολυπόθητης γι’ αυτούς εισόδου τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση.  

Αλέξανδρος  Καλέμης

      

ΛΕΖΑΝΤΕΣ

Εικόνα 1    

Το Γενοβέζικο κάστρο του Τσεσμέ (Κρήνης).

Εικόνα 2    

Κυκλοφοριακό κομφούζιο δημιουργείται (ιδίως το καλοκαίρι) στους δρόμους του Τσεσμέ. Για το λόγο αυτό οι αδιάκοπα κυκλοφορούντες γερανοί της τροχαίας έχουν μεγάλο φόρτο εργασίας.

Εικόνα 3

Ο περικαλλής ναός του αγίου Χαραλάμπους της Κρήνης σε μία από τις ομορφότερες πλατείες της πόλης έχει μετατραπεί σήμερα σε γκαλερί.

Εικόνα 4 - 5

Στο εσωτερικό του ναού (γκαλερί σήμερα) η έκθεση των πινάκων ζωγραφικής ανάμεσα στους θόλους με τις αγιογραφίες, ακόμη και στο Ιερό του ναού, προκαλούν αισθήματα θλίψης στους Έλληνες επισκέπτες.