ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΩΝ ΗΛΙΩΝ

Η πρόσβαση στη Μονή.

Σήμερα η πρόσβαση στην ιερά μονή του Αγίου Γεωργίου, είναι τόσο εύκολη, που προσφέρεται ακόμη και για ημερήσια εκδρομή, τόσο των Αθηναίων όσο και των κατοίκων της Βόρειας Ελλάδας, αφού η βόρεια Εύβοια ισαπέχει σχεδόν από Θεσσαλονίκη και Αθήνα και οι πορθμιακές γραμμές Αρκίτσας-Αιδηψού και Αγιόκαμπου-Γλύφας, διευκολύνουν τον εποχούμενο επισκέπτη απ΄ όποιο σημείο της Ελλάδας κι προέρχεται αυτός. Για να μην επαναλαμβάνουμε στοιχεία, τα οποία αναλυτικά αναφέρονται στους χάρτες, που παραθέτουμε, απλά επισημαίνουμε πως τουλάχιστον τους χειμωνιάτικους μήνες η συχνότητα των δρομολογίων Γλύφας-Αγιόκαμπου είναι αραιότερη αυτής του πορθμείου Αρκίτσας-Αιδηψού.

ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΑΛΑΤΑΚΗ

Η πρόσβαση στη Μονή.

Στις επιβλητικές και απότομες δυτικές βουνοπλαγιές του πανέμορφου Κανδηλιού, εκεί ακριβώς που αυτές συναντούν την καταγάλανη  θάλασσα του Ευβοϊκού, βρίσκεται, εδώ και πολλούς αιώνες, χτισμένη μία από τις πιο ιστορικές βυζαντινές μονές της Εύβοιας. Δεν είναι άλλη από την μονή Αγίου Νικολάου ή Γαλατάκη όπως την ξέρουν οι περισσότεροι. Το ενδιαφέρον που παρουσιάζει σε συνδυασμό με το πανέμορφο φυσικό περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται, προσελκύει πολλούς επισκέπτες και προσκυνητές, οι οποίοι εκτός από το μοναστήρι, έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά μία από τις πιο όμορφες και ιστορικές πόλεις της Εύβοιας. Αυτή δεν είναι άλλη από τη μαγευτική Λίμνη, η οποία διακρίνεται από μία καθαρά δική της νησιώτικη προσωπικότητα και μία κουλτούρα, που την κάνει να ξεχωρίζει από όλες τις πόλεις της Εύβοιας και να γοητεύει τους φιλοξενούμενούς της.

Εποικισμός της Εύβοιας με αλβανόφωνους Έλληνες.

Το Αλβανικό στοιχείο άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία του στον ελληνικό χώρο μετά τον 7ο αιώνα μ.Χ. Αττική, Βοιωτία, Ύδρα, Εύβοια και αρκετές ακόμη περιοχές της μεσημβρινής Ελλάδας συμπληρώθηκαν από πληθυσμούς Αρβανιτών.

ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ ΚΑΙ ΒΙΑ ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΩΡΕΟ

Η ευρύτερη περιοχή της Ιστιαίας και η λαμπρή πρωτεύουσά της Ωρεός (Ωρεοί σήμερα) βρίσκονταν κατά την αρχαιότητα, ως γνωστόν υπό τον πολιτικό, αλλά και στρατιωτικό έλεγχο των μεγάλων δυνάμεων της αρχαιότητας. Αθηναίοι και Σπαρτιάτες αρχικά, Θηβαίοι λίγο καιρό αργότερα και στο τέλος Μακεδόνες υπό την κυριαρχία των οποίων Ωρεός και Ιστιαία γνώρισαν την μεγαλύτερη ακμή της ιστορίας τους.

Είναι γνωστό στους πάντες ότι στις περιοχές που ισχύει ο νόμος του ισχυρού, πολλά είναι τα δεινά των καταπιεσμένων. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν ο ισχυρός διακατέχεται από απολυταρχικές ιδέες και αρχές.

Ας δούμε λοιπόν στη συνέχεια μερικά τέτοια σκληρά περιστατικά που συνέβησαν στην αρχαία Ωρεό, όταν η πόλη βρισκόταν υπό την εποπτεία των Σπαρτιατών.

ΑΛ ΜΙΝΑ ΣΥΡΙΑΣ. Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΕΥΒΟΪΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ .

Οι ταξιδιωτικές μας οδύσσειες της τελευταίας εικοσαετίας είχαν ως κύριο στόχο τους τη συλλογή πληροφοριών σχετικών με τον ελληνικό πολιτισμό και την ιστορία του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας γενικότερα. Για το λόγο αυτό χρειάστηκε να γυρίσουμε ολόκληρη την σημερινή Τουρκία από το ένα άκρο της στο άλλο και να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι με ανάμικτα αισθήματα υπερηφάνειας και μελαγχολίας, πως σχεδόν κάθε γωνιά της γειτονικής μας χώρας είναι σφραγισμένη από τα σημάδια του διαχρονικού πολιτισμού των Ελλήνων.

Περισσότερη έμφαση βέβαια δώσαμε στους προορισμούς εκείνους που σχετίζονται με την πανάρχαια λαμπρή πολιτιστική πορεία των Ευβοέων, καθώς επίσης και στις ρίζες μιας μεγάλης μερίδας του σημερινού πληθυσμού της ιδιαίτερης πατρίδας μας της Εύβοιας.

Το τί ακριβώς προσέφερε η Εύβοια στη διάδοση του πολιτισμού στην Ευρώπη και στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου είναι παγκοσμίως γνωστό στους επιστημονικούς κύκλους και όχι μόνο. Αναμφίβολα η Εύβοια χαρακτηρίζεται ως η κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού και ως μία από τις σημαντικότερες κοιτίδες του παγκόσμιου πολιτισμού. Αυτή είναι μια αλήθεια αποδεκτή από το σύνολο των ιστορικών και των αρχαιολόγων όλου του κόσμου. Μια αλήθεια όμως που δεν έχει γίνει δυστυχώς ακόμη κτήμα των συμπατριωτών μας.

ΟΙ ΛΗΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕYΒΟΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥΣ. 2o Μέρος

Η απαγωγή και σφαγή των Λόρδων στο Δήλεσι.

Τα ιστορικά αυτά γεγονότα, κρίναμε πως έπρεπε να αναφερθούν στο βιβλίο μας, αφού υπήρξε σ΄ αυτά άμεση ανάμιξη του μεγαλοϊδιοκτήτη της περιοχής του Κηρέα, Φρανκ Νόελ και έμμεση (σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής) του βουλευτή Μιχαήλ Αβέρωφ, μέλους της ιστορικής οικογενείας, στην ιδιοκτησία της οποίας ανήκει μέχρι και τις μέρες μας ένα μεγάλο μέρος των εκτάσεων της περιοχής της Κηρίνθου.

Η ανάμιξη των σημαντικών αυτών προσωπικοτήτων της Εύβοιας έγινε αφενός μεν λόγω της καταγωγής, αλλά και της σχέσης που είχαν κάποια μέλη της συμμορίας με τους εργαζόμενους στα κτήματά τους, αφετέρου λόγω του πρωταγωνιστικού ρόλου, που πάντα έπαιζε και παίζει  η οικογένεια Νόελ-Μπαίκερ στην ελληνική πολιτική σκηνή.

ΟΙ ΛΗΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕYΒΟΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥΣ. 1o Μέρος

Μέλη της συμμορίας των Αρβανιτάκιδων στην Εύβοια.

Η ληστεία σαν φαινόμενο στην ελεύθερη Ελλάδα.

Κατά την περίοδο των πρώτων ετών μετά την επίσημη απελευθέρωση του ελληνικού έθνους από τον τουρκικό ζυγό, το φαινόμενο της ληστείας ήταν σύνηθες στην Ελλάδα. Τότε όμως οι ορισμοί του ληστή και της ληστείας δεν είχαν τη σημερινή τους έννοια στη συνείδηση του μέσου Έλληνα, ο οποίος έκανε τα πρώτα δειλά βήματα σε μια υποτίθεται ελεύθερη και ευνομούμενη χώρα, μετά από πολλούς αιώνες σκλαβιάς και καταπίεσης, όπου το δίκιο διεκδικούταν μέσα από παράνομες και πολλές φορές βίαιες διαδικασίες.

Δεν θα πρέπει να παραγνωρίζουμε, πως οι ληστές διαδέχθηκαν τους κλέφτες και αρματολούς, οι οποίοι παρότι βρίσκονταν σε αντίθετα στρατόπεδα, εν τούτοις για την απλή λογική του λαού προσδιόριζαν τους ενόπλους, οι οποίοι με τον έναν ή άλλο τρόπο συμμετείχαν καθοριστικά στην Επανάσταση του 1821.

Από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του νέου ελληνικού κράτους, οι ένοπλοι αυτοί διεκδίκησαν την αναγνώρισή τους από τους κρατικούς μηχανισμούς και την ένταξή τους στις νέες κοινωνικές ομάδες, που δημιουργήθηκαν. Ωστόσο, ούτε οι προσδοκίες τους εκπληρώθηκαν, ούτε οι νέοι θεσμοί στάθηκαν ικανοί να ενσωματώσουν πλήθος ενόπλων, που συνέρευσαν στα όρια του νέου κράτους. Οι συμβιβασμοί που αναγκάσθηκε να κάνει η Ελλάδα, προκειμένου να αναγνωρισθεί σαν ελεύθερο κράτος από τις τότε μεγάλες δυνάμεις του κόσμου, συνετέλεσαν στην περαιτέρω περιθωριοποίηση των πρώην αγωνιστών, οι περισσότεροι από τους οποίους παρέμειναν, όχι μόνο ακτήμονες αλλά και παράνομοι.

Βαυαροί ιππείς επιτίθενται εναντίον ληστοκρατούμενου χωριού.

Το γεγονός όμως ότι έχουμε συνεχείς ανταρσίες, ληστείες, μεθοριακά επεισόδια, και διασαλεύσεις τάξης, εν μέρει μόνον ανάγεται στη μη ικανοποίηση των αγωνιστών του Εικοσιένα. Το ζήτημα της ληστείας δε μπορεί να θεωρηθεί απλώς ως ένα ζήτημα τάξης και ασφάλειας για την ύπαιθρο, αλλά συνδέεται με ευρύτερες κοινωνικοπολιτικές διαδικασίες, που συντελούνται στην ελληνική κοινωνία μετά την ίδρυση του κράτους. Η έννοια του ληστή άρχισε να παίρνει τις πραγματικές της διαστάσεις σχεδόν μισό αιώνα μετά την απελευθέρωση. Μέχρι τότε οι ληστρικές συμμορίες διατηρούσαν στενούς δεσμούς με τις τοπικές κοινωνίες, οι οποίες τις στήριζαν και εν μέρει τις νομιμοποιούσαν. Έτσι αν αυτά, που θα αναφερθούν στη συνέχεια δημιουργήσουν έκπληξη στο σύγχρονο Έλληνα αναγνώστη, για τον πρόγονό του ήταν απόρροια μιας φυσιολογικής κατάστασης.