Η Εύβοια και ειδικότερα η πανίσχυρη τότε από
οχυρωματικής απόψεως, Χαλκίδα, έγινε θέατρο της διαμάχης Κασσάνδρου και
Αντιγόνου, με την οποία ασχοληθήκαμε σε προηγούμενα άρθρα.
Πριν περάσουμε στη συνέχεια της ευβοϊκής ιστορίας και την σημαντική περίοδο
ακμής της Εύβοιας, που παρατηρήθηκε από τα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ.
μέχρι την κατάκτηση της Εύβοιας από τους Ρωμαίους, καλό θα ήταν να κάνουμε μία
μικρή παρένθεση.
Με τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου, ξεκινά η «Ελληνιστική Περίοδος», κατά
την οποία η Εύβοια γνώρισε ίσως τη μεγαλύτερη ακμή της ιστορίας της. Μέχρι όμως
να υπάρξει μία σχετική σταθεροποίηση, αισθάνθηκε αρκετά τους «κραδασμούς» των
συγκρούσεων μεταξύ των επιγόνων του Μ. Αλεξάνδρου, που φιλοδοξούσαν να
καταλάβουν τη θέση του χαρισματικού ηγέτη.
Κατά την διάρκεια της δεκαετούς προέλασης
του Μ. Αλεξάνδρου και της διάδοσης του Ελληνικού Πολιτισμού μέχρι τα βάθη της
Ασίας, στην Ελλάδα επικρατούσε μία ήρεμη ατμόσφαιρα από πολιτικής απόψεως. Όλα
έδειχναν την αποδοχή εκ μέρους των Ελλήνων της ηγεσίας των Μακεδόνων, οι οποίοι
εκείνη την εποχή είχαν επικρατήσει από πάσης απόψεως. Και πράγματι οι κινήσεις
του Φιλίππου και στη συνέχεια του Μ. Αλεξάνδρου ήταν ιδιαίτερα μελετημένες,
αφού εκεί που έπρεπε επιβλήθηκαν δια των όπλων, αλλού πάλι δια της διπλωματίας
και της πολιτικής, όπως συνέβη με την Εύβοια.